"Menem" en mode uit de jaren 90: bont, poncho's en glanzende sportkleding

In lijn met andere prominente politici en met behoud van afstand, net zoals Dick Cheney, de vicepresident van George W. Bush, werd vertegenwoordigd in de film Vice en Donald Trump zelf in The Apprentice , heeft ook Carlos Saúl Menem zijn biografische film in de fictieve film die onlangs door Prime Video is uitgebracht voor 240 landen.

Menem , de serie van zes afleveringen, geregisseerd door Ariel Winograd en met in de hoofdrol Leonardo Sbaraglia in de hoofdrol en Griselda Siciliani als zijn vrouw Zulema Yoma, bevat ook optredens van onder meer Jorgelina Aruzzi, Juan Minujín, Marco Antonio Caponi en Mónica Antonópulos.

En hoewel de focus ligt op de politieke toekomst van de president, van de interne campagne tot de dood van zijn zoon Carlitos Junior (Agustín Sullivan), nemen de auteurs de vrijheid om het verhaal parallel te vertellen aan dat van een familie uit La Rioja. Deze laatste bestaat uit vader en presidentieel fotograaf Olegario Salas (Minujín); moeder en opkomend modeontwerpster Amanda Salas (Aruzzi); en zoon Miguel Salas (Valentín Wein), die journalist is. De drie doorstaan niet alleen de wisselvalligheden van zijn aankomst in Buenos Aires, maar ook de complexiteit van de rode elitekring die zich rond de president vormt.

In deze reeks scènes, die niet per se de continuïteit behouden, zijn de kostuums, en daarmee de make-up van de personages, essentieel om de sfeer van die tijd te ontrafelen. "Het is net een enorme modeshow", zegt Pilar González, de kostuumontwerper van het drama.

Het is ook de moeite waard om te onthouden dat Menem – zowel de persoon, de politicus als de serie – niet hetzelfde zou zijn geweest zonder zijn paradigmatische kledingstijl, met een beginperiode waarin hij aardse kleding, spijkerbroeken (jeans in deze contreien) en trainingspakken droeg . Later evolueerde hij naar double-breasted jasjes, die van warme en pastelkleuren overgingen naar bruin, grijs en blauw. Dit, naast de verscheidenheid aan grafische stropdassen, altijd met een hartknoop. Om nog maar te zwijgen van zijn caudillo-achtige bakkebaarden en de gitzwarte kleur van zijn haarverf.

González – afgestudeerd aan de opleiding Film en Visuele Kunst aan de Nationale Universiteit van Córdoba – zegt dat het kostuumontwerp op twee centrale thema's was afgestemd. Enerzijds zijn er outfits die vrijwel identiek zijn aan gebeurtenissen en personages uit het echte leven, zoals Zulema zelf die de toegang tot Olivos werd ontzegd of de inmiddels beroemde wandeling tussen Alfonsín en Menem vóór het Olivospact. En anderzijds zijn er ook de kledingstukken voor de puur fictieve rollen, die het publiek kan vergelijken met andere rollen die er ooit waren.

Het is eigenlijk onvermijdelijk om Aruzzi's rol te koppelen aan die van ontwerpster Elsa Serrano, of er nu overeenkomsten zijn of niet. Om te beginnen was Serrano, toen ze de regering benaderde, al een gevestigde modeontwerpster. Ze had zelfs Norma Aleandro gekleed voor de Oscaruitreiking, waar ze The Official Story won. Het fictieve personage daarentegen is een naaister met ambities, maar zonder ervaring in de grote competitie. Iets soortgelijks gebeurt met de ster gespeeld door Virginia Gallardo en met enkele functionarissen die dicht bij de president staan.

De serie herovert, en herovert, de geest die de kledingplicht van het Menem-tijdperk definieerde. Kijk maar naar de poncho die de president op een wit paard droeg, de overdreven gestreepte shirts of de nadruk op sportieve ontwerpen, gemaakt van glanzende zijde , speciaal voor deze editie gekocht of ontwikkeld.

En natuurlijk zijn er weelderige elementen: de juwelen, de horloges, Zulema's bontjassen en de inmiddels iconische jas van María Julia Alsogaray (Antonópulos). Hoewel die specifieke scène niet dezelfde is als die op de cover van Noticias Magazine, dient ze als een perfecte synthese van de overgang van politiek naar spektakel. Iets wat vandaag de dag waarschijnlijk niet de aandacht zou trekken vanwege de gebruikelijke provocatie van luxe op sociale media, maar het zou zeker afgekeurd worden als een publieke figuur zou verschijnen in een jas gemaakt van een dood dier.

Het wijdverbreide gebruik van pakken en kostuums reikt verder dan de serie en is beperkt tot het historische moment. Alleen al voor de rol van de president werden minstens 30 pakken gebruikt, waarvan er 12 op maat voor Sbaraglia waren gemaakt en de rest was gebaseerd op eerder vervaardigde exemplaren. Wat de stropdassen betreft, wordt verduidelijkt dat er geen scène was waarin ze werden herhaald.

Ook opvallend zijn de vrouwelijke kledingvoorstellen van zowel Zulema als María Julia, die samenvallen met de power suit- trend die vrouwen meer macht gaf, vooral in de jaren 80.

González vond het passender om de typologieën en stijlen van die jaren te gebruiken om de personages te kleden en zich niet te beperken tot de jaren 90. Dit verklaart ook waarom de mode in die tijd altijd een beetje achterliep op wat er op de internationale catwalks te zien was.

Er zijn originele stukken te zien van Elsa Serrano zelf, van Gino Bogani en één in het bijzonder van Paco Jamandreu: het veelkleurige jasje dat het personage van Aruzzi draagt als hij zijn boetiek gaat openen.

En als het hier en nu doorgaans wordt gekoppeld aan de esthetiek van de jaren negentig, met inbegrip van Javier Milei's openlijke bewondering voor Menem, wordt deze vraag scherp gesteld wanneer we vaststellen dat het dragen van het pak door de huidige president wordt gekleineerd, terwijl het daarentegen heel gewoon was voor alle functionarissen in het Menem-tijdperk.

Deze afwezigheid is misschien wel het meest overtuigende bewijs dat het politieke optreden van de buitenstaanders van toen niet zoveel lijkt op dat van vandaag de dag, met hun werkkleding en onvriendelijke voorkomen.